Juli en augustus. Altijd een beetje wachten op wat weer komen gaat. Vogeltrek, gentianen, zeldzame libellen of vlinders. Maar na onze zomervakantie op Terschelling (b)leek het niet op te kunnen.
Omdat de soort in Brabant alleen maar verder achteruit holt wilde ik graag nog één keer Gentiaanblauwtje binnen de provinciegrenzen zien (Phengaris alcon). Blijkbaar ben ik ontwend om ver van de paden te zwerven, want ik was zowaar echt zenuwachtig! Natuurlijk loopt er een telroute langs de vliegplaats, waardoor die eenvoudig in het veld te vinden was. Een individu of vijf zag ik tijdens het korte bezoek, op misschien het dubbele aantal van de waardplant. Veel rupsen kunnen dan niet groot worden. Eén rups eet immers ongeveer één vruchtbeginsel. Mooi om weer eens te zien, ook verdrietig
Gentiaanblauwtje (Phengaris alcon)
Nachtzwaluw (Caprimulgus europaeus)
Net voor eind juli ging zelfs een héél lang gekoesterde wens in vervulling: een Nachtzwaluw (Caprimulgus europaeus) overdag! Ik was met totaal iets anders bezig in een van onze gebieden, toen plots een Nachtzwaluw naast mij opvloog. Zij - dat zal het zijn - deed alsof ze niet kon vliegen, maar landde toch op een tak. Dan zijn er ergens jonge vogels in de buurt, althans daar duidt het afleidingsgedrag op. Even goed door de verrekijker kijken, paar foto's maken en wegwezen! Op gepaste afstand even gaan zitten om binnen te laten komen wat zojuist gebeurd was. Een heel grote glimlach op mijn gezicht! Bovendien: weer een gebied erbij waar de soort tot broeden komt!
Een bezoek aan de Ross' gans (Anser rossii) van Breda voelde eigenlijk meer als verplichte kost. Natuurlijk, Ross' ganzen kunnen Nederland op eigen kracht bereiken. Maar hoewel deze geen tekenen van gevangenschap laat zien in termen van ringen of beschadigde vleugels, is de vogel zó tam dat hij bijna wel aan mensen gewend moet zijn. Natuurlijk zijn de ganzen waarbij hij verblijft dat ook - de uitwerpselen van de ganzen maken de Asterdplas bijzonder onaantrekkelijk als recreatieplas - maar toch. Onhandige tijd van het jaar ook. Het zou mij verbazen als het een wilde vogel is, maar dat is niet te bewijzen (net als het tegendeel in dit geval) én de vogel zit op vijf minuten van huis. Tja... .
Leuker was een Graszanger (Cisticola juncidis) die zich niet heel veel verderop een tijdje lang ophield. Toen ik hem bezocht zong (of is het roepen) de vogel onregelmatig en was daardoor wat lastig te vinden. Eenmaal gevonden ook best leuk te zien. Leuk voor de Brabant-lijst, die ik niet bijhoudt!
Ross' gans (Anser rossi), Asterdplas, Breda
Visarend (Pandion haliaetus), Polder Noordwaard, Brabantse Biesbosch
Voor het eerst sinds veel te lang stond begin augustus een dagje buiten rondkijken met Jan op het programma. We kozen voor de Biesbosch, al is de tijd van het jaar niet optimaal. Wel ook dit jaar daar weer broedende Visarend, dus we mochten hopen. Terugkijkend kwam het hoogtepunt van de dag binnen een half uur nadat we voor de eerste keer uit de auto stapten. Een relatief laag en zeker rustig overvliegende Visarend! Heel mooi kunnen bekijken, al is de ring door de hittetrillingen niet af te lezen. Het zou deze tijd van het jaar raar moeten lopen als het geen lokale broedvogel is lijkt mij.
Ondanks goed en geduldig zoeken in alles verzengende hitte vonden we de rest van de dag weinig spectaculairs en stelden we vooral meermaals vast dat het gebied vooral heel beperkt toegankelijk en daardoor vrij uniform is. Hertsmunt (Mentha longifolia) bleek niettemin nog een soort die ik nog nooit had gezien!
Daarna ging het snel. We mochten weer uitkijken naar een gezellig weekend bij mijn ouders. We kunnen dan ook altijd even naar buiten. Deze keer géén vooropgezet plan, maar we kozen voor de Sint-Pieterberg vanwege vlinders en flora. De betreffende zaterdag was het lekker warm, maar (zwaar) bewolkt. Er vloog hoegenaamd geen enkele vlinder en de vlinders die we vonden zaten te wachten op betere tijden.
Geen Kleine weerschijnvlinder dus. Nog niet zo lang geleden nieuw op mijn Nederlandse lijst en nu al kans om een hapaxje weg te werken, dat weliswaar nog even moest wachten. Wel vonden we Alpenandoorn (Stachys alpina), op een plek waar we al jaren voorbij lopen maar dus nooit goed genoeg rondkeken.
We sloten de dag af op de Kunderberg waar we stomtoevallig tegen twee Duitse gentianen (Gentianella germanica) aanliepen. Niet helemaal stomtoevallig, natuurlijk. Het is nu eenmaal een bekende groeiplaats van de soort. Maar afgelopen jaar konden we ze daar met geen mogelijkheid vinden en hadden ingevuld dat de opeenvolgende weersextremen de soort wat teveel waren geworden. Niets blijkt minder waar dus. Ten minste twee individuen proberen het nog. Dat beloofd (misschien) wel wat voor Franjegentiaan (Gentianopsis ciliata) over een tijdje.
Ook de zondag schoot nog wat tijd over en omdat het nu wél zonnig was, weer naar de Sint Pieterberg. Voor Kleine weerschijnvlinder, die nu op verschillende plekken in het gebied werd gezien. Altijd maar weer die lijstjes. De 'oude plek theorie' werkte prima, want al snel zagen we twee individuen hoog in de boom. De waarneming kon niet tippen aan eerder dit jaar in het Geuldal, maar blij was ik er wel mee. Tóch een hapaxje weggewerkt. Wordt dit de volgende nieuwe standvlinder?
Kleine weerschijnvlinder (Apatura ilia), Sint-Pieterberg, Maastricht
Duitse gentiaan (Gentianella germanica)
Zadellibel (Anax ephippiger), Eindhoven Airport
En het was nóg niet op, de toegift van de zomer! Toen we net bij mijn ouders aankwamen, werd een nog niet uitgekleurde Zadellibel (Anax ephippiger) gemeld nabij Eindhoven. Niet uitgekleurd wijst doorgaans op vers uitgeslopen exemplaren en dus voortplanting! Ook in 2019 mocht ik dat meemaken, maar dat was alweer even geleden. Dus de eerste mogelijkheid die ik had naar Eindhoven, want elke dag werden nieuwe uitsluipers gevonden, maar dat houdt een keer op!
Ik was wat aan de late kant voor uitsluipers, maar er bleek er nog een te hangen. Dankzij goede aanwijzingen zo gevonden. Heel erg leuk om weer te zien. Wat mij ook opviel, is hoe snel zo'n dier eigenlijk op kleur komt. Je ziet het bijna gebeuren, zeker het blauwe zadel.
Op de terugweg naar de auto struinde ik door wat lage ruigte vegetatie, waaruit zowaar twee al beter uitgekleurde Zadellibellen opvlogen. Alweer weg van het water, elders het proces van uitharden en uitkleuren voltooien. Fijn om weer deelgenoot van te mogen zijn!
Zit er nog meer in het vat? Of komt het geweld uit de trektijd, die voorzichtig al een beetje begonnen lijkt?
Maak jouw eigen website met JouwWeb