Nee, wij hoeven niet te vechten voor onze vrijheid. Niets te klagen. Ook ik niet. Wij hebben zoveel vrijheid, dat we van gekkigheid niet meer weten wat we ermee moeten doen. Zo veel, dat we haar langzaamaan verkwanselen via landelijk wanbestuur. En erbij lachen. Zo veel, dat we denken dat alles altijd en alleen maar om ons zou moeten draaien.
Maar toch: vrijheid. Even uit de almaar voort razende stroom van voortdurende herhaling, van saaiheid. Kleverige sleur. Voelen dat je nog een beetje leeft. Die vrijheid. Midlifecrisis? Als dat een ontwikkelingsfase is van mensen tussen de 40 en 50 jaar waarin de confrontatie met zingevingsvraagstukken als ook een gevoel van onbehagen over de huidige levenssituatie nogal hevig kunnen zijn, zou dat best eens kunnen. Het vervalt natuurlijk in irrelevantie in vergelijking met het wereldtoneel, maar misschien wel de moeite waard om te doorleven, als dat lukt?
Links: Kleine keverorchis (Neottia cordata), Rechtsboven: Klokjesgentiaan (Gentiana pneumonanthe), Rechtsonder: Draadgentiaan (Cicendia filiformis).
En wat doe je als je al twee motoren tot je beschikking hebt maar geen tijd ervaart om daarop te rijden? Dan ga je met het gezin met zomervakantie naar Terschelling! En hoewel heel veel dingen nagenoeg hetzelfde blijven als thuis - want je neemt thuis gewoon mee natuurlijk - was het er tóch, het zo gemiste gevoel van vrijheid. Terschelling was briljant! Het was pas de tweede keer dat we er niet in de winter waren.
Terschelling als eiland draagt daar ook echt aan bij. Vooral omdat je daar ook de vrijheid hebt, de vrijheid krijgt. Je wordt niet als dom vee met sukkelige paden zo ver als mogelijk weggehouden bij al wat mooi is. Nee, je mag er komen. Je mag ervan genieten. Natuurlijk zijn enkele stukken afgesloten voor het broedseizoen. Maar de rest: je bent welkom. Alleen al dat gevoel. 'Vrij wandelen', bijna overal op de borden.
Het scherpe contrast met veel Nederlandse natuurgebieden waar je simpelweg niet welkom bent, je de mooie dingen niet mag zien. Je gerekend wordt tot 'verstoring'. Waar men alleen je lidmaatschapsgeld graag ontvangt, maar waar je zelf liever niet gezien wordt. Waar men liever klaagt en naar anderen wijst, maar zelden aan zelfreflectie durft te doen.
Terschelling was fantastisch! Bijna de perfecte mix tussen 'vrij wandelen' tussen gentianen, orchideeën en parelmoervlinders en rennen over het strand of door de speeltuin met de kleine man. Zelfs het strand was leuk: krabben vangen met de kleine man, ook heremietkreeftjes, schelpen, kreeftjes, kwallen en zeepissebedden. Emmertje vullen en hem langzaam zien groeien richting zelf die beestjes vangen.
Lekker struinen door een vrijwel complete Draadgentiaan-associatie (r29Aa01), door vrijwel compleet en fántastisch Grijs-duin, langs Klokjesgentiaan (Gentiana pneumonanthe), Kleine keverorchis (Neottia cordata) en Linnaeusklokje (Linnaea borealis).
Zelfs een nieuwe soort voor de Terschelling-lijst: Boomvalk (Falco subbuteo). Sterntjes lukten niet. Wat wel lukte, waren de laatste drie zeldzame korstmossen op de havendam. Die waren van de winter niet gelukt. Waarom korstmossen? Geen idee. Omdat het kon!
We bestaan nog.
Maak jouw eigen website met JouwWeb