Op 22 november werd een op 21 november gevonden Woestijntapuit (Oenanthe deserti) teruggevonden in de Coepelduynen bij Katwijk. We waren nog nooit in de Coepelduynen geweest; het staat niet op onze radar als een van de mooiere duingebieden.
In tegenstelling tot de twee Woestijntapuiten die ik eerder in Nederland zag, leek deze zich - afgaand op de foto's - fantastisch te laten zien!
Mijn eerste zag ik op een Zeeuwse akker. In mijn herinnering ver weg en met regelmaat verdwenen tussen de voren. We zaten toen nog niet zo goed in de optiek ook. Levendig herinner ik mij dat ik daar bij stom toeval een Rode wouw (Milvus milvus) zag, maar dat ik van de vogelaars om mij heen alleen maar hoorde 'Dat kan niet.' Tot ze hem ook zagen. Dat soort narigheid hoort er tot op de dag van vandaag helaas bij. De tweede zag ik onder vergelijkbare omstandigheden, maar dan op een Texelse akker. Met betere optiek, zónder Rode wouw.
Maar het was druk. Op het werk. In de weekenden. Het kwam er niet van om er tijd voor te maken. De vogel zat wat mij betreft ook in niet toegankelijk gebied, al hoorde of las ik daar niks over. Maar het trok wel. Een collega vroeg of ik niet naar die Woestijntapuit moest... . Te druk. Iets later meldde hij zaterdag met zijn gezin die kant op te gaan. Naar een kinderboerderij en daarna de duinen in. Dat leek het thuisfront ook wel leuk. Bovendien leek het ook een leuke kinderboerderij. We spraken af. Een speel-date. Voor de beide peuters, voor de beide pappa's.
Uiteindelijk liep het anders. Waterpokken. Maar mijn collega ging alsnog. Zonder peuter. Wij ook. Met peuter.
De kinderboerderij, die op een enorm zorglandgoed bleek te liggen, was een deceptie. Het hutje waar koffie te krijgen zou moeten zijn werd gerenoveerd of afgebroken, maar was in ieder geval gesloten. Daarmee ook de toegang tot de schapen die erachter stonden. Verder konden we alleen twee pony's vinden, waar we ook niet echt bij konden komen. Van de overige op de website vermelde dieren geen spoor. Het werd een erg kort bezoek, helaas.
Woestijntapuit (Oenanthe deserti), Noordwijk, 29 November 2025
We gingen snel op weg naar de tapuit. Die bevond zich inderdaad in afgesloten gebied, maar volgens de bordjes alléén afgesloten in het broedseizoen. Vaak betekent dat, dat de natuurwaarden niet hoog worden ingeschat. Het - zo leek - met enig geweld tegen de vlakte gewerkte hekwerk en het eindeloze aantal paadjes door het gebied deed vermoeden dat de omgeving het aantal ingangen wat beperkt vindt. Maakte het makkelijker voor ons.
In het duin, dat op het stuk dat wij ervan zagen inderdaad weinig noemenswaardig ontwikkeld leek, was het eenvoudig. Er liepen mensen voor ons uit en er kwamen ons mensen tegemoet. Kwestie van volgen dus. Bij aankomst was de vogel meteen in beeld.
Het was zo'n schouwspel dat je wel vaker ziet als een vogel wat langer blijft. Zo'n schouwspel waar je eigenlijk geen onderdeel van wilt zijn. De vogel was tam en liet mensen op korte afstand toe. Dat gebeurt dan ook. Telkens als hij iets vervloog, bewoog iedereen weer mee. En zo ging dat door. Wij deden er natuurlijk ook aan mee. Onnodig eigenlijk, kijkend naar de aanwezige top of the range apparatuur.
Hij liet zich wél fantastisch zien. Zoals de foto's op internet. Wat dat betreft mijn beste Woestijntapuit tot nu toe. Alle details waren goed zichtbaar en de vogel was al prima op kleur. Echt heel fraai.
Ik maakte mijn foto's - want daar kwam ik voor - bewust vanaf de derde rang. Dat ging makkelijk. Maar al snel maakte plaatsvervangende schaamte zich van ons meester en haakten we af. Picknicken in het duin, even wachten op mijn collega.
De kleine man wilde de vogel nog een keer zien. Dat moest wel lukken. Samen op weg naar de meute en ons daar nog één keer in storten. De vogel zat fantastisch in een duinpannetje. De kleine man kon hem goed zien. Hij had al snel koude handen en wilde terug naar mamma. Prima. Tijd om te gaan ook. Voordeel van een zorglandgoed is dan dat je er ook prima kunt lunchen.
Met de kennis van nu bleek de vogel de volgende dag onvindbaar. Aan het eind van de dag was in zijn buurt een mogelijke Bunzing (Mustela putorius) gezien. Dat deed al snel de theorie ontluiken dat deze de vogel misschien had gepakt. Dat kan. Wat ook kan, is dat de vogel gewoon vertrokken is. Dwaalgasten verdwijnen vaak na een tijdje. Ook niet uitgesloten is, dat hij simpelweg in een ander deel van de Coepelduynen zit en daar nog niet gevonden is. Wat ook kan, is dat we de vogel met z'n allen hebben doodgeknuffeld. Dat hij - hoewel hij rupsen en allerlei andere insecten bemachtigde - toch onvoldoende kon foerageren in die week dat hij in het centrum van de aandacht stond.
We zullen het nooit weten. Maar het zou wel mooi zijn, om wat meer rust en afstand te bewaren, ook bij tamme vogels. Met een zoomlens moet dat geen probleem zijn, lijkt mij. En als we eerlijk zijn; er staan nauwelijks onderscheidende foto's op internet. Bijna iedereen heeft hetzelfde plaatje. Ook ik. Geen daarvan zullen we terugzien in een natuurtijdschrift.
Maak jouw eigen website met JouwWeb