Soms is het gaan zien van zeldzame vogels - achteraf - een wat frustrerende bezigheid. Niet zozeer omdat je soms simpelweg (nét) te laat bent. Op het moment zelf is dat best frustrerend natuurlijk, maar relatief gezien gebeurt het eigenlijk best weinig. En om heel eerlijk te zijn, vaker wel dan niet zie je het aankomen en rijd je tegen beter weten in gewoon door of vertrek je tóch.
Nee, frustrerend, omdat je soms maar een glimp van de vogel ziet (of hem alleen hoort), de afstand groot is, de omstandigheden verre van optimaal zijn of een combinatie van voorgaande. Je ziet of hoort de vogel wel. Herkenbaar ook. Met andere woorden: je ziet of hoort de voor determinatie doorslaggevende kenmerken. Maar toch weet je zeker dat het beter kon. Ook dat kan een reden zijn om een soort nóg een keer te bezoeken, waarbij het natuurlijk ook gewoon leuk is en blijft om vogels te kijken.
Grote grijze snip (Limnodromus scolopaceus) 2016 te Bleskensgraaf, 2022 te Tholen. Overigens helpt de inmiddels sterk verbeterde fotoapparatuur ook een handje.
Grote grijze snip (Limnodromus scolopaceus) was voor mij zo'n soort. Mei 2016 woonden we in Dordrecht en kwam net voor donker het bericht dat vlakbij te Bleskensgraaf een Grote grijze snip gevonden was. Vanuit Dordrecht was en is dat een kleine 20 minuten, dus ik besloot te gaan en in het laatste licht zag ik de vogel. Zelfs door de telescoop die we toen hadden beter en scherper dan de "trofee" die ik maakte om het moment te vereeuwigen, maar de omstandigheden hadden hoegenaamd beter kunnen zijn. De vogel liep inmiddels ook al een stuk naar achteren. En op een bepaald moment wordt vergroting simpelweg vergroting van ellende.
Toch ben je dan heel erg blij - wensloos gelukkig - met je besluit; je zag de soort en was op tijd. Het is pas na verloop van tijd dat het besef indaalt, zogezegd.
Grote grijze snip (Limnodromus scolopaceus), Tholen, 29 april 2022
Dus toen op 27 april een Grote grijze snip werd gevonden op Tholen - 40 minuten westwaarts - ging het kriebelen. Zeker toen op Dutch Birding randje-randje foto's van de vogel verschenen met de mededeling dat de vogel dichtbij foerageerde, totdat iemand uit zijn auto stapte.
Dat was dan ook mijn zorg, toen ik de eerstvolgende vrijdagochtend na "de eerste voeding op christelijke tijd" in de auto stapte. Het is moeilijk om fotografen te verslaan, zeker als een fotogenieke vogel al een tijdje op een uiterst bereikbare plek zit. Zou de vogel worden opgejaagd door net dat ene stapje extra voordat ik er kon zijn? Ik vertrok om beter te doen, tenslotte. Gek genoeg twijfelde ik niet of de vogel nog wel aanwezig zou zijn.
Bij aankomst viel het mee. Een paar mensen bij elkaar met 500+ prime lenzen. Die moeten, denkend aan Jan, eerder afstand houden dan een stapje dichterbij doen. En inderdaad, de vogel foerageerde mooi dichtbij waardoor hij in de telescoop fantastisch te zien was. Subtiele, complexe tekening, helemaal verbleekt steenrood. Druk foeragerend. Zelfs roepend. Hoeveel beter dan zes jaar geleden!?! Zelfs het vlakje zuiver witte kleine dekveren op de onderkant van de arm - een diagnostisch kenmerk ten opzichte van Kleine grijze snip (Limnodromus griseus) - kon ik vastleggen! Beter kan niet, denk je dan.
Het werd al snel drukker en de vogel begon langzaamaan naar achter te bewegen. Buiten het bereik van mijn kunnen en fotoapparatuur. Tijd om te gaan. Het ging zó voorspoedig dat ik besloot om met een kleine omweg van 40 minuten langs de Grote zee-eend (Melanitta fusca) van Heerjansdam naar huis te rijden.
Grote zee-eend(Melanitta fusca), Heerjansdam, 29 April 2022
Ik vond het een bijzondere plek voor een Grote zee-eend: een oude, afgesloten rivierarm ten zuiden van Zwijndrecht. Uit Finland en Scandinavië ken ik ze als broedvogel van relatief grote zoete meren met meer of minder beboste oevers, maar daar lijkt de Devel toch niet echt op. Toegegeven: het is relatief groot, open zoet water. Voor de zekerheid toch maar gekeken of de vogel geen ringen draagt, al weet ik niet eens of ze in collecties gehouden worden. Dat bleek overigens aantoonbaar niet het geval.
De Grote zee-eend is er een opvallende verschijning tussen de Kuifeenden (Aythya fuligula) waarmee hij een haat-liefde verhouding lijkt te hebben. Opvallend was, dat ik de vogel tot twee keer toe verjaagd zag worden door het vrouwtje van een paartje Kuifeenden. Nieuw voor mij, dat vrouwtjes eenden hun mannetje beschermen. Meestal moeten ze zelf het vege lijf zien te redden van diezelfde mannetjes. Wilde eenden (Anas platyrhynchos), in ieder geval.
Dat de Grote zee-eend er een opvallende verschijning is, bleek ook wel uit het legertje fotografen dat ervoor zorgde dat ik niet lang naar de vogel hoefde te zoeken. De locatie leent zich ook voor mooie foto's, al zeg ik het zelf. Ook ik heb er mijn best voor gedaan, maar toen de vogel steeds verder de Devel op zwom, zette ik de achtervolging niet in en ging tevreden naar huis.
Mooi op tijd voor de volgende voeding.
Grote grijze snip
(Limnodromus scolopaceus)
Tholen
29 April 2022
Grote grijze snip
(Limnodromus scolopaceus)
Tholen
29 April 2022
Maak jouw eigen website met JouwWeb