Meevallers

Kwade Hoek, Oost- en Middelduinen. We komen er héél graag. Meest voor planten. In het voorjaar en in de winter óók voor vogels. Maar er is ook strand voor de kleine man. Rustig genoeg voor pappa, want geen horeca. Vooraf had ik wel een wensenlijstje gemaakt, maar geen verwachtingen daaraan verbonden. Eigenlijk gingen we naar het stand, maar combineerden dat met een wandeling voor pappa en mamma. 

We waren nauwelijks de auto uit, toen de eerste nieuwe jaarsoort zich luid en duidelijk aankondigde: Sprinkhaanzanger (Locustella naevia). Op de voor ons traditionele plekken voor Zomertortel (Streptopelia turtur) bleef het stil, maar de kleine man liep uitstekend mee. Nooit geweten dat zoveel pissebedden een fietspad over willen steken. Zo leer je nog eens wat.

Op het strand kwamen we nét voorbij de strandopgang, net voorbij de laatste duintjes. Dat is vlakbij de exclosure (of enclosure) voor strandbroeders, waaronder Strandplevier (Anarhynchus alexandrinus). Daar kijk ik altijd even, want doorgaans vinden we ze wel. Ik dacht wel dat ik iets zag bewegen, maar het was met slechts een verrekijker simpelweg te ver. Net als de meeste andere stelt- en strandlopers trouwens. 

Na een tijdje zandkastelen bouwen scande ik het strand nog een keer. Vlakbij een wit bolletje met een roodbruin petje. Strandplevier! Gewoon op het stand. Ver, ver buiten de enclosure. Spijt dat ik de camera in de auto had laten liggen! Klooien met telefoon en verrekijker, hoewel vooraf vaststaat dat het resultaat treurig zal zijn. Nog een keer kijken. Verderop nog een mannetje. Hey, er rennen er nog twee door beeld. Mannetje en vrouwtje. Vier strandplevieren. Meer zag ik er nooit bij elkaar. Zouden ze dan aan de andere kant van de opgang ook zitten? Ja hoor, de vijfde. Een mannetje. Zo gaaf! 

Natuurlijk hebben ze rust nodig om te broeden. Natuurlijk werkt dat niet met een strand vol badgasten en honden. Daar is die exclosure voor en die werkt. Maar ze leken zich nauwelijks iets aan te trekken van de weinige strandgangers. Ook niet als die recht op hen afliepen. Nooit zag ik ze opvliegen. Ze liepen simpelweg wat opzij. Kleine stukjes. Rustig aan. Grappig om te zien. Ook grappig om te zien dat verder niemand hen zag, de vijf (!) strandplevieren.

Op de terugweg viel de kleine man op de rug in slaap. Tijd voor een leuke omweg door een natte duinvallei. Zagen we hier niet ooit Addertong (Ophioglossum vulgatum)? Eh...ja, ergens hier? Bingo! Addertong. 

De omweg bracht ons weer door Zomertortelgebied en deze keer deed er een prachtig mee. Open en bloot, zacht koerend. Fantastische beesten. Deze of een andere vloog niet veel later recht over ons hoofd. Fantastische afsluiter.

Heerlijk dat soort dagen. Dagen waarop de dingen 'gewoon gaan'.