Of iemand iets toekomt, wordt in belangrijke mate bepaald door de mate waarin iemand eraan toekomt. En ik kwam er niet werkelijk aan toe de laatste tijd, aan vogels kijken. Laat staan zeldzaamheden afrijden.
Na het laatste rondje met de kleine man is een soort van alomvattende sprint begonnen die nog steeds niet echt voorbij is. Zakelijk druk, privé druk, druk in het hoofd, veel gedoe. Nauwelijks tijd om naar buiten te gaan, vaak 'even gauw', en dan soms simpelweg op de verkeerde plek. Maar dat weet je altijd pas achteraf. En als je niet buiten bent, ja, dan zie je ook weinig.
Niet dat het werkelijk erg is allemaal. Er zijn ergere dingen. Zelden heb ik zoveel last gehad van Weltschmerz. Het is niet eenvoudig om te moeten zien hoe de rijkste mensen ter wereld bereid zijn de samenleving op te offeren voor een paar extra centjes in toch al volle zakken. En vooral niet hoe wij dat nog een goed idee lijken te vinden ook. Ronduit beangstigend. Het is dat Hikikomori geen oplossing is, maar het doet pijn, pijn voor de kleine man.
Er was op vogelgebied trouwens ook veel om te missen de laatste tijd. Dat is ook makkelijker in het voorjaar. Waar zeldzaamheden in de winter vaker langer blijven hangen, is het beter om in het voorjaar meteen te reageren. De vogels voelen druk denk ik.
Vanuit eenvoudig lijstbelang bezien ging er weinig mis. Voornamelijk hapaxjes bleven staan. De Westelijke (Curruca iberiae) en Balkanbaardgrasmussen (C. cantillans) waren allemaal te ver voor de beschikbare tijd, evenals Kaspische roodborsttapuit (Saxicola maurus hemprichii ) en de verschillende Grielen (Burhinus oedicnemus). Amerikaanse wintertaling (Anas carolinensis) is mij steeds te slim af en de Kleine zwartkop (Sylvia melanocephala) was altijd onhaalbaar.
Wel zeer deed Havikarend (Aquila fasciata), die nog ontbreekt op de Nederlandse lijst. De ontdekking van een 's avonds invallende vogel biedt uitstekende kansen om diezelfde vogel 's ochtends te zien vertrekken. Maar ik kon het niet maken om op het werk alles te laten vallen. Wachten op een volgende kans.
Roek (Corvus frugilegus), Texel, 20 April 2025
Houtsnip (Scolopax rusticola), Texel, 20 april 2025
Maar een weekendje Texel doet wonderen. Altijd. Vooraf had ik geen rekening gehouden met een nieuwe soort voor de Texel-lijst. Roeken (Corvus frugilegus) vliegen daar zo af en toe rond, maar zijn juist daardoor wat ongrijpbaar voor iemand die niet op het eiland woont. Na een paar uurtjes over een overigens vrij stille zee turen reed ik op de terugweg langs een perceel waar opvallend veel Zwarte kraaien (Corvus corone) zaten. Ik dacht er niet bij na en dacht er niet veel van. Later, kijkend naar Kerkuil (Tyto alba), bedacht ik dat het perceel een stop best wel waard geweest had kunnen zijn. Waarom zou daar geen Roek tussen kunnen zitten?
Na een wandeling met het thuisfront en de kleine man naar en door de nieuwe kerf in de duinen, die een fantastische Houtsnip (Scolopax rusticola) opleverde omdat de kleine man Hulst (Ilex aquifolium) zocht, reden we langs hetzelfde perceel. Nu nauwelijks Zwarte kraaien. Tegen beter weten in toch even stoppen. En warempel, er zat er een tussen. Daar had ook de Roek niet op gerekend, want de bewijspixels betreffen allemaal de wegvliegende Roek. Niettemin een nieuwe soort voor de Texel-lijst. Eerlijkheidshalve vind ik de Houtsnip gaver. Niet alleen omdat het niet elke dag is dat ik een Houtsnip in een andere modus dan 'opvliegend' tegenkom, maar vooral ook omdat het lukte om hem óók aan de kleine man te laten zien.
Leuk waren ook de Witwangsterns (Chlidonias hybrida) in de Biesbosch, de Pallas' boszanger (Phylloscopus proregulus) van 's Gravendeel, de Kleine topper (Aythya affinis) van Ridderkerk, de als nieuw binnenstromende trekvogels, de Harlekijntjes (Anacamptis morio) en de Boomkikkers (Hyla arborea). Het is ook echt niet dat er niets was, slechts onvoldoende om de zwaarte wat langduriger weg te nemen.
Dat lukte de Bavelse Kwak (Nycticorax nycticorax) ook niet. Die huisde in een van alle kanten te door- en overzien eilandje in een klein plasje in een klein natuurgebiedje langs de Gilzewouwerbeek, maar verstopte zich daar zó goed, dat ik hem nog bijna miste ook. De Kwak was wel leuk voor de Brabant-lijst (die ik niet heb), maar niet het hoogtepunt. Dat was een IJsvogel (Alcedo atthis) die luid roepend aan kwam vliegen, vanaf een tak succesvol een vis ving en die vol overgave doodsloeg op diezelfde tak en verorberde alvorens weer te verdwijnen. Daar heb ik geen beelden van, want ik bleef er maar naar kijken. Snel weer door, want het middagdutje liep weer op z'n eind.
Levenskunst zal, zo lijkt, voorlopig vooral moeten bestaan uit accepteren wat is zonder jezelf te verliezen, maar vooral uit tevreden zijn met wat wél is en niet teveel verlangen naar wat was of had kunnen zijn.
Kwak (Nycticorax nycticorax), Bavel, 27 April 2025
Maak jouw eigen website met JouwWeb