Fluisterspel

Ik besloot te mikken op een kleine parkeerplaats vlakbij de plek waar ik moest zijn. Gegeven de te verwachten drukte achtte ik de kans klein. Bij aankomst leek het parkeerplaatsje inderdaad méér dan vol, maar wonder boven wonder wilden twee oude dames met een zo mogelijk nog ouder hondje net vertrekken. Dat viel niet tegen. Bij aankomst was de vogel net in beeld, maar het was lastig schakelen, waardoor ik eigenlijk niet meer dan een schimmetje zag. Oké, maar zo wilde ik hem eigenlijk niet op de lijst. Het lag in de rede om te wachten.

Roetvliegenvanger (Muscicapa sibirica), 05 oktober 2024, Wassenaar

Dat wachten duurde nog best een tijd. Onverwacht. Het was niet vervelend, met Bladkoning (Phylloscopus inornatus) en Vuurgoudhaan (Regulus ignicapilla). Wat wel vervelend was, was dat mensen alles wat bewoog aanwezen als Roetvliegenvanger. En er bewoog nogal wat. Ook iets gênant, althans dat vind ik, was het luidruchtige geklets van hen die de vogel al zagen. Niet helpend.

Wat dan weer alleraardigst was, was het fluisterspel. Mensen die elkaar gaan vertellen waar de vogel het laatst gezien was, hoe hij zich gedroeg en waar de kansen het best waren. Goeddeels, voor zover ik kon inschatten, mensen die de vogel (nog) niet gezien hadden. Zo kon het dat ik twee werkelijkheden voorbij hoorde komen. Een theorie die zei dat de vogel met het afnemende zonlicht almaar hoger in de bomen ging foerageren en een die zei dat de vogel een sterke voorkeur had voor de onderkant van de kruinen van de dennen. En eigenlijk wist niemand het. Ik kan daar erg van genieten, moet ik zeggen. Truus-van-drie-hoog-achter werk. Uiteindelijk is het enige dat helpt kijken, wachten, kijken, zoeken en hopen.

De vogel werd uiteindelijk na bijna drie kwartier een stuk verder westelijk teruggevonden. Consternatie zoals dat hoort. Iedereen wil de vogel tegelijk zien en het takje waarop hij zat was maar vanuit een relatief beperkte hoek door de struiklaag te zien. De vogel zat onder de kronen van de dennen...Doodstil. Zoals een vliegenvanger betaamt.

Wat ik zag deed in eerste aanleg denken aan Blauwstaart (Tarsiger cyanurus). Zo'n typisch rond kopje met kleine snavel, groot oog en witte oogring. Maar dan met het kleurenpalet van Grauwe vliegenvanger (Muscicapa striata), zij het donkerder en veel rijker aan contrast. Kortom: ik had nog nooit iets gezien dat erop leek! En de vogel liet zich fantastisch zien. Even vloog hij op om, zoals een vliegenvanger betaamt, weer snel op zijn uitkijkpost terug te keren. Weer liet de vogel zich fantastisch zien. Behalve het grote oog en de witte oogring kon ik kenmerken als handpen- en staartprojectie in het veld niet zien, uiteraard. Maar toch, zo wil je een nieuwe soort voor de lijst het allerliefst zien. Vrij, rustig en langdurig in beeld.

Na een tijdje wilde ik uit de drukte. Bovendien wilde ik weer richting huis om vóór bedtijd van de kleine man weer thuis te zijn. Zo kon ik op de parkeerplaats de dienst die mij eerder was bewezen aan een nog toesnellende vogelaar bewijzen. Nu wachten op Taigavliegenvanger (of Bonte zanger (Mniotilta varia), als ik dan mijn zin mag krijgen).

Ja, het is herfst!