Pestvogel (Bombycilla garrulus). In een ver verleden, toen correlatie en causatie niet werden onderscheiden, in verband gebracht met verspreiding van de pest, tegenwoordig de winterse heilige graal van de hobbyfotograaf. Wat betreft het verschil tussen correlatie en causatie hollen we tegenwoordig weer hard achteruit. Althans, na alle "Truus van drie hoog achter wetenschap" rond COVID-19, wijst ook de recente verkiezingsuitslag die kant op... .
Zowel verenkleed als geluid maken Pestvogels zo woest aantrekkelijk, geholpen door de meestal relatieve tamheid. Het helderste belletje - onmiskenbaar - kondigt de aanwezigheid van deze wat betreft kleur en tekening sublieme maar licht overdreven vogel passend aan. Vogels van het hoge noorden -ooit een tuinsoort die zich éénmaal zelfs doodvloog tegen mijn woonkamerraam- die Nederland alleen aandoen als het voedsel daar echt te schaars wordt.
Twee keer eerder zag ik ze in Nederland. Niet omdat ze er niet vaker waren. De hype die de vogels opleveren onder met name hobbyfotografen staat mij, ondanks alles, tegen. Ik weet niet waarom. Misschien de drukte, al is die er bij de betere twitches ook altijd. Misschien de gekte ter plaatse, al is die er bij de betere twitches ook altijd. Misschien omdat alle socials helemaal vol staan met dezelfde foto's van dezelfde vogel.
Dat laatste is onterecht, natuurlijk, want het illustreert slechts enthousiasme en beleving. Ik denk dat het allemaal niet goed past bij de herinnering die ik heb en koester, namelijk deze vogels zelf vinden op je eiland en vervolgens zien alleen met één bevriende vogelaar. Weemoed... .
En toch, ik kon ze deze decembermaand ook niet meer laten liggen. Het was alweer vijf jaar geleden dat ik ze voor het laatst zag. Voor de Terschelling-lijst toen. En de Waterspreeuw (Cinclus cinclus) van Zoetermeer - vogels die precies hetzelfde doen als het gaat om hobbyfotografen overigens - die ik had bedacht om mijzelf even uit te laten leek net weg en dus zonde van de schaarse tijd.
Pestvogel (Bombycilla garrulus), Houten, 02 december 2023
Aangekomen in de Houtense woonwijk hoefde ik niet lang te zoeken. Mijn schrikbeeld zag ik al door de voorruit: tientallen fotografen op een kluitje. Ik ben eerst op flinke afstand blijven staan om de vogels rustig en goed (door de verrekijker) te kunnen bekijken en te beluisteren. Zag er schattige bolletjes van Staartmeesjes (Aegithalos caudatus) omheen. Ik maakte zelfs wat foto's van afstand. Fantastisch waren ze, de twee Houtense Pestvogels.
De vogels negeerden de meute werkelijk totaal en zaten bijna óp de lenzen. Dat trok mij over de streep. Als er een kans was om leuke foto's te maken van deze soort in Nederland, dan was het deze en ik was er nu toch. Irrationele bezwaren in de ijskast en lekker meedoen! Dezelfde foto's maken die al dagen van deze vogels gemaakt worden. Onderscheidend vermogen nul, maar wel mijn foto's (die ook op mijn socials staan, uiteraard)!
Eigenlijk was het best hilarisch. Ik stond er koud tussen of ik kreeg camera's onder mijn neus geduwd om te laten zien hoe mooi ze zich wel niet lieten zien. Hoe mooi het kopportretje was geworden. Dat ze al wel 1300 foto's had gemaakt! Dat de vogels té dichtbij zaten voor de 500 millimeter lens met converter.. . De echte problemen van deze tijd! Ik kon mijn sarcasme en ironie heerlijk de vrije loop laten. Heerlijk, vooral als mensen het sarcasme of de ironie niet volgen. Dát heeft een mens af en toe ook éçht nodig. Zeker nu.
Na nog een tijdje goed naar de vogels gekeken en geluisterd te hebben, mijn buik helemaal vol gesnoept te hebben, heel tevreden naar huis. Misschien kan ik er wéér vijf jaar tegen. De timing was ideaal. Thuisgekomen werden zowel de kleine man als het thuisfront net wakker!
Pestvogel (Bombycilla garrulus), Houten, 02 december 2023
Maak jouw eigen website met JouwWeb