In een druk recreatiegebied onder de rook van Vlaardingen (uitgaande van de dominante windrichting meer precies het Botlekgebied) overwintert in ieder geval sinds tweede kerstdag vorig jaar een Dwerggors (Emberiza pusilla). Dwerggorzen worden iedere winter wel gevonden, maar het zijn bovenal heel mooi getekende en gekleurde gorsjes, wat ze erg aantrekkelijk maakt. Omdat ze graag op de grond hun kostje bij elkaar scharrelen, waarbij ze makkelijk verdwijnen tussen kruiden of struiken, is het niet perse eenvoudig om ze mooi te zien. De vogel van Vlaardingen, zo deed de ronde, was een uitzondering op de regel. Naar verluid langdurig open en bloot foeragerend, wat enkele wereldplaten leken te onderstrepen.
Het duurde even voordat het in de planning paste, maar vol goede moed en met toch hooggespannen verwachtingen toog ik op een zondagnamiddag naar Vlaardingen. Ik had gezien dat die dag de laatste waarneming om 10.00 uur 's ochtends was gedaan, maar omdat de vogel er al enkele weken zat hoefde dat niets te betekenen. Misschien was er in de tussentijd niemand geweest. Misschien waren er vooral fotografen aan het wachten zonder te zoeken. Het kon van alles zijn, nietwaar?
Dwerggors (Emberiza pusilla), Vlaardingen, 15 januari 2023
Aangekomen waren de fotografen wel in de meerderheid, maar het waren er dan wel weer zoveel, dat het toch wat zorgelijk werd. Zelf direct aan het zoeken gegaan. Na behoorlijk wat Rietgorzen (Emberiza schoeniclus) gezien en gehoord te hebben dacht ik uit een perceeltje met ruigtekruiden een roepje te horen dat afweek van wat ik ken en al had gehoord van Rietgors. Ik kan niet pretenderen dat ik roep of zang van Dwerggors ook als Dwerggors zou herkennen, maar iets als afwijkend herkennen is soms al een aardig begin. Een hele tijd gestaan, maar ik kon geen vogel tussen de kruiden vinden en het geluid hoorde ik ook niet meer. Ik zette mezelf weer in beweging en prompt was het geluid daar weer! Wat ik zag was een overvliegende Pimpelmees (Cyanistes caeruleus). Die hebben een hele range aan geluiden, waarvan ik er maar een paar (her)ken. Dat zal het dan wel geweest zijn.
Nog drie keer liep ik langzaam de recreatieplas op en neer, nu zonder iets te horen of te zien. De toch koude wind was verder aangewakkerd en ik was er - achteraf dom - niet op gekleed omdat ik een makkelijke Dwerggors verwacht had. Kortom: ik werd langzaamaan een ijslolly. Toen ik bij hetzelfde perceel hetzelfde geluid nog een keer hoorde maar weer geen vogel kon ontdekken, gaf ik het op en ging ik huiswaarts. Het had ruim anderhalf uur geduurd.
's Avonds zag ik dat de vogel twee uur na mijn vertrek gevonden was en wel precies in het perceeltje waar ik al die tijd dat voor mij afwijkende geluid had gehoord. Met behulp van een warmtebeeldcamera had men de vogel gevonden, om hem uiteindelijk nog best mooi te kunnen zien. Het kan dus zo zijn geweest dat ik bewust onbekwaam de Dwerggors had gehoord en dat ik alleen wat beter had moeten zoeken. Hoewel waarschijnlijk, zullen we het nooit weten. Blijven oefenen in ieder geval.
Irritant vind ik dat wel, met name vanwege mijn eigen onvermogen. De vogel, die dagelijks gezien werd, liet mij dan ook maar moeilijk los.
Dwerggors (Emberiza pusilla), Vlaardingen, 15 januari 2023
Zo kwam het dat ik een weekend later, nadat we met z'n drieën 's ochtends een fijne, voor kinderwagens behoorlijk avontuurlijke wandeling hadden gemaakt waarbij we een "nieuwe" roestplek van Ransuilen (Asio otus) (be)zochten, wéér in Vlaardingen stond. Nu gekleed op langdurig verblijf in het koude, natte weer, al zou dat er gezien onverwachte verdere afspraken die middag niet echt van kunnen komen.
Het begon zoals de vorige keer. De Dwerggors was nergens te bekennen en de enige wachtende fotograaf wist mij te vertellen dat de vogel een halfuur geleden vanaf zijn plek in noordelijke richting was opgevlogen. Gegeven mijn omstandigheid besloot ik niet te wachten, maar rustig in noordelijke richting te gaan zoeken, wetende dat de vogel ook wel bij het in die richting gelegen restaurant was gevonden. Verrassend genoeg kreeg ik gezelschap van de fotograaf.
Ver te lopen hoefden we niet, want de vogel zat inderdaad strak tussen fietspad en restaurant zijn kostje bij elkaar te scharrelen, maar matig geïnteresseerd in de passerende fietsers en wandelaars. Open en bloot, zoals de eerdere commentaren vorige week hadden doen verwachten. Zo erg zelfs, dat het voor mij ook een fotomoment was, al moest ik daarbij wel steeds om de aardige fotograaf die steeds voor mij uit kroop heenwerken.
Het duurde even voordat ik in de gaten had dat wij tweeën óók op de foto werden gezet. Door de bezoekers van het restaurant. Die hadden massaal hun tafels verlaten om zich te verdringen voor de ramen, kijkend naar die twee idioten die in in dit weer op het fietspad zaten en lagen om foto's te maken van iets dat zij ongetwijfeld niet (goed) konden zien! Aardige gewaarwording om zelf de attractie te zijn, al was het niet de eerste keer en zal het vermoedelijk ook niet de laatste keer zijn.
Pas toen een meute tieners onbewust zowat bijna op de Dwerggors ging staan, hield de vogel het voor gezien en zocht een rustiger plekje. Gegeven de afspraak in de middag hield ik het ook voor gezien. Het bleek twintig minuten geduurd te hebben... .
Dwerggors (Emberiza pusilla), Vlaardingen, 15 januari 2023
Maak jouw eigen website met JouwWeb