"Gewoon" ergens rustig een dagje vogels kijken had er na medio november niet ingezeten toen de kerstvakantie begon. Natuurlijk, er waren voldoende leuke vogels dichtbij huis om niet te verhongeren. De Bruine boszanger (Phylloscopus fuscatus) in het Utrechtse bijvoorbeeld, waar ik op een behoorlijk regenachtige namiddag naar op zoek ging. Gewoon om te kijken of ik het geluid nu voldoende beheers om de vogel in mijn eentje op geluid te kunnen vinden. De regen zorgde ervoor dat ik (bijna) alleen liep en het lukte wonderwel om de vogel op geluid te vinden, daar een opname van te maken en hem of haar vervolgens ook te zien. Hoopgevend.
Ook een Roze spreeuw (Pastor roseus) hard op weg naar het fantastische prachtkleed liet zich begin december goed bekijken, nadat ik besloten had om de groep wachtenden achter te laten en een rondje door de wijk te doen. In de berm van een provinciale weg had ik de vogel helemaal voor mezelf terwijl deze zijn kostje bij elkaar scharrelde.
Niet voor mezelf had ik een Grote grijze snip (Limnodromus scolopaceus) in Zoetermeer, een plek waar ik toch stilaan vaker geweest ben dan ik ooit had gedacht. Ik wilde naar de vogel toe omdat ik ze nog niet eerder in winterkleed zag. Aanvankelijk zag ik daar alsnog niet veel van want de vogel sliep als een blok! Net toen ik het welletje vond en de gezellige drukte om mij heen meer dan zat was, kwam er leven in de brouwerij en kon ik - ondanks de mist - de vogel toch nog van alle kanten bekijken!
Roze spreeuw (Pastor roseus)
Spijkenisse, 04 december 2022
Grote grijze snip (Limnodromus scolopaceus)
Zoetermeer, 09 december 2022
Ondanks al die krentjes ging het toch echt kriebelen: vogels kijken... . Derde kerstdag was het dan zo ver! Het thuisfront en ik gingen als vanouds van huis voor een rondje Zuid-Hollandse eilanden en Zeeland. Alles werd erin gepropt: vogels, strandtent, warme lunch...heerlijk.
Traditiegetrouw vogelden we de Brouwersdam van noord naar zuid, waarbij opviel dat het toch vooral rustig was, al waren alle usual suspects te vinden. Te goed weer, wat we hadden kunnen afleiden uit de volle kunstijsbaan op het terras van de strandtent. Op weg van de Brouwersdam naar de Plompe toren en Plan Tureluur passeerden we zowat de Grijze wouw (Elanus caeruleus) die al dagen in een wat troosteloze landbouwwoestenij nabij Renesse rondhing. Ondanks het voornemen om hem links te laten liggen, kon ik het niet laten er toch langs te rijden. Hij stond niet direct in de meewerkstand en het was vooral druk met grijze fotografen. We besloten relatief snel onze weg te vervolgen om ons te verwonderen aan een werkelijk prachtige groep Nonnetjes (Mergellus albellus) bij Plan Tureluur. Naast Kluten (Recurvirostra avosetta) natuurlijk, vogels die het inmiddels ook wat troosteloos geworden weer zonder moeite opfleurden.
De relatieve zeldzaamheidswaarde van Grijze wouw trok toch te hard aan mij en op de terugweg vielen we met onze neus in de boter. De vogel zat klaar boven in een boompje, klaar om weggepest te worden door wat minder grijze fotografen in oorlogstenue en met blijkbaar ontoereikend glaswerk. De helaasheid der dingen deed niet af aan de pracht van de Grijze wouw.
Kleine alk (Alle alle), Vlissingen, 28 december 2022
En het kon niet op, want één dag later mocht ik met Jobert alweer die kant op. Het weer was er alles behalve beter op geworden en in de stromende regen en gierende wind zochten we de buitenhaven van Vlissingen af voor Kleine alk (Alle alle). Laten we zeggen dat het slechte weer, de wat slaaparme nacht en de wens die de vader van de gedachte is maakte dat ik er tot twee keer toe faliekant naast zat wat betreft een met grote zekerheid verkondigde determinatie. Amateur hour, al houdt het je nederig en met beide voeten op de grond.
Na een paar uur vertrokken we meer of minder van ellende richting de vermoedelijke Humes braamsluiper (Sylvia althaea) en dan nog meer vermoedelijk de Siberische variant (S. a. blythi) in het nabijgelegen Dishoek. Vermoedelijk, want de verschillende (onder)soorten in het braamsluipercomplex zijn wél met behulp van DNA, maar níet met behulp van veldkenmerken met zekerheid op naam te brengen. Ik heb geen idee of van deze vogel DNA - lees poep - is verzameld, maar in tegenstelling tot de Kleine alk deed hij bijna direct mee. Al kostte het mij nog even om de vogel in de dichte spar voldoende goed te zien om er in ieder geval een braamsluiper van te kunnen maken.Het blijft bijzonder om in een villawijk (waar parkeren voorbehouden is aan vergunninghouders) met een verrekijker in iemands tuin te staan turen...
Het ging zo goed dat we besloten de Kleine alk, die in de tussentijd toch twee keer gemeld was, nog een keer te proberen. Aanvankelijk weer niets, totdat een foto op internet verscheen van een Kleine alk in het andere uiteinde van de haven. Dan toch maar haast maken en met een kop hete thee in de hand in de auto. De vogel zwom tussen aangemeerde schepen en werd daardoor voor ons aan het oog onttrokken.
Toen een schipper (of kapitein) wenkte dat hij naast zijn boot zat, stoven enkele enthousiaste tieners over muren en hekken het bedrijfsterrein op om de vogel goed te kunnen zien. Kun je dan nog achterblijven? Nee. Iets met schapen, lang wachten en een gevoel van verdienen.
De beveiliging was blijkbaar met kerstvakantie, want we kregen, begeleid door spandoeken met "safety first", een uitgebreid schouwspel voorgeschoteld waar we naar hartenlust naar konden kijken. Niet alleen zagen we de Kleine alk fantastisch, in het ondiepe water konden we de vogel zien jagen! Dat blijkt hij te doen door op dolfijnachtige wijze in razend tempo in steeds krapper wordende cirkels naar het oppervlak te zwemmen, al doende een visje omhoog jagend dat hij net voordat hij bovenkomt grijpt en vervolgens rustig wegslikt. Nooit geweten, maar wat een fantastisch gezicht. Eens maar nooit weer, denk ik.
Ook nu probeerden we de Grijze wouw op de terugweg, maar gegeven het weer zal die ergens in een boom gezeten hebben, wachtend op betere tijden. Het gaf wel gelegenheid om het mij eveneens onbekende gedrag van Houtsnip (Scolopax rusticola) te bespreken, namelijk dat Houtsnippen hun jongen zouden dragen in de vlucht. In de poten wel te verstaan. Jobert toverde zelfs een filmpje van Facebook met daarop een (Hout)snip, die in elk geval veel te zwaar lijkt om op te stijgen. De commentaren daarbij doen vermoeden dat er echt ooggetuigen zijn van dat gedrag... .
Leuke materie om tijdens de rest van de vakantie nog eens over te mijmeren en, samen met twee Koereigers (Bubulcus ibis) in Ouddorp, een fijne afsluiting van twee hele dagen vogels kijken!
Maak jouw eigen website met JouwWeb