Op herhaling...

Nieuwvliet-Bad is ver weg. Of eigenlijk: Nieuwvliet-Bad voelt heel ver weg. Binnen Nederland kan het verder. We moeten dan beginnen met vaststellen dat er wel degelijk iets boven (de stad) Groningen gaat. Vrij veel zelfs. Er ligt nog een eindeloze, wat eentonige landbouwsteppe tussen Groningen en de kwelders van de Waddenzee. De Waddeneilanden uitgezonderd, kwam ik maar een schamele twee keer boven Groningen: voor de Amerikaanse tafeleend (Ayhthya americana) van Zuidhorn en voor de Woestijnplevier (Charadrius leschenaultii) van de Lauwerpolder. Drie keer, als we de Grijze junco (Junco hyemalis) van Beijum meetellen.

De een na laatste dag van november werd een Kaspische plevier (Charadrius asiaticus) gevonden bij -jawel- de Lauwerpolder. Daar was ik eerder. Met Jan zat ik daar in 2016 een dag in het late voorjaar van ergens voor 09.00 tot bijna 14.30 op de zeedijk te wachten. Met een reistijd van ruim drie uur enkele reis is het best de moeite om even te wachten, zullen we maar zeggen. Een vervelende dag was het niet. Het Wad en de kwelder veranderen waar je bij staat. Bovendien: met Grauwe kiekendieven (Circus pygargus) is een dag al snel goed en er was nogal wat aan- , maar vooral doorloop. We spraken op enig moment af om de vogel nog een half uur te geven, waarna hij prompt uit het niets leek te verschijnen. Heerlijke herinnering!

Op aangeven van het thuisfront besloot ik mijn vrije vrijdag te besteden aan een retourtje Lauwerpolder, want pas de vierde voor Nederland en niet een soort om regelmatig een herkansing te verwachten. Hoewel de vogel alles behalve plaatstrouw of regelmatig was -maandag aanwezig in de middag, dinsdag alleen 's ochtends vliegend gezien, woensdag geen spoor, donderdag even aanwezig in de late namiddag- ging ik op herhaling boven Groningen. De reis letterlijk een paar honderd meter korter in vergelijking met de Woestijnplevier destijds, maar de bestemming aan dezelfde doodlopende weg. 

Ergens in de buurt van Lemmer kwam het "piepje-in-de-rug", dat al snel daarna weer werd ingetrokken; het bleek om een Morinelplevier (Charadrius morinellus) te gaan. Verontrustend, want nog niet teruggevonden, maar met nog ruim een uur te gaan ook wel rustig. Bovendien had ik mezelf ingesteld op tot donker nauwkeurig afzoeken van gelijk uitziende, eindeloze akkers, ook omdat de vogel tot nu toe met name pas laat in de middag was gezien. Ongeveer bij Beijum -ik reed inderdaad langs de plek van de Grijze junco- kwam opnieuw een "piepje-in-de-rug", blijvend deze keer, waardoor de laatste 24 minuten als gebruikelijk onrustig waren. De vogel was immers nog niet doorgrond, zogezegd en nu was er zowaar een redelijke kans!

Bij aankomst, net voordat ik mijn spullen neerzette, vlogen naar leek alle steltlopers op. Het leek erop dat niemand de vogel in de veelheid aan steltlopers had kunnen volgen. Hoewel ik op goed geluk en zonder al te hoge verwachtingen was vertrokken, kreeg ik toch wel wat spreekwoordelijke levensjaren aftrek. Zag ik het nu voor mijn ogen in elkaar storten? Na een reis van ruim drie uur? Zo'n scenario hoort er tenslotte bij.

Ik was eigenlijk van plan om terug te lopen naar de auto en in de richting van de opgevlogen vogels te rijden, toen een man die -in tegenstelling tot verder iedereen- onbeweeglijk door zijn telescoop was blijven kijken kalm en op rustige toon zei "Er ist immer noch da. Der einzige der geblieben ist!". En verdomd, binnen no time had ik de Kaspische plevier mooi in de telescoop. Op afstand, zoals dat hoort, maar prima herkenbaar. Heerlijk. De frase  "I love it when a plan comes together!" -uit een beroemde televisieserie- paste prima op de situatie, al miste ik de sigaar.

Door de harde wind en de regen lukte het nauwelijks (beter: niet) om wat bewijsplaatjes te maken. Het blijft mij trouwens verrassen hoeveel beter het menselijk oog is in vergelijking met welke camera dan ook onder dit soort omstandigheden. Na ongeveer een half uurtje vloog de plevier op, om achter de Waddendijk te verdwijnen. Daar kon ik hem niet meer terugvinden. Gegeven de weersomstandigheden en de weersverwachting, tijd om met een glimlach naar huis te gaan. Gelukkig gaat er iets boven Groningen.